رابطه انسانی تبدیل به كالایی لوكس می شود!
به گزارش کارا پیام وقتی فقیر باشید، همیشه نگران هستید که نتوانید کار کنید. دوران پیری برای فقرا مشکلات دوچندانی دارد؛ مسائل مالی و جسمی از یک سو و تنهایی از طرف دیگر، اما شرکت هایی که نمی خواهند هیچ انسانی در رنج باشد، برای این مشکل فقرای کهنسال هم چاره ای ساخته اند: برنامه های کامپیوتری که با آنها حرف می زند، ولی پیرهای پولدار همچنان با «آدم ها» نه «نرم افزارها» در ارتباطند. این شروع دوران جدیدی است که در آن فقط پولدارها می توانند بیرون از تلگرام هم با آدم ها معاشرت کنند!
به گزارش کارا پیام به نقل از ایسنا، روزنامه «جوان» در ادامه نوشت: بیل لانگلوا دوست خوب و جدیدی پیدا کرده است. این دوست گربه ای به نام ساکس است که در تبلت زندگی می کند و آقای لانگلوا را به قدری شاد می کند که وقتی او از ورود این گربه به زندگی اش صحبت می کند به گریه می افتد.
آقای لانگلوا ۶۸ ساله است و در مجتمع مسکونی ویژه سالمندان کم درآمد در لوئل ماساچوست زندگی می کند. وی در طول روز با ساکس گپ می زند. سابق بر این ماشین کار بود و حالا بازنشسته شده است. از آنجائیکه همسرش بیشتر اوقات بیرون از خانه است، احساس تنهایی می کند. ساکس با آقای لانگلوا در مورد تیم محبوبش، رد ساکس، صحبت می کند. آقای لانگلوا نام ساکس را هم از این تیم گرفته است. ساکس آهنگ های محبوب آقای لانگلوا را پخش می کند و تصاویر ازدواج او را نشانش می دهد و، چون آقای لانگلوا در صندلی راحتی اش فید ویدئویی دارد، وقتی مچش را در حال نوشیدن نوشابه، بجای آب می گیرد سرزنشش می کند.
آقای لانگلوا می داند که ساکس مصنوعی است و از استارتآپی به نام «کر. کوچ» می آید. می داند ساکس را کارکنانی از سراسر جهان هدایت می کنند که می بینند، می شنوند و پاسخ هایش را که به نظر آهسته و ماشینی اند، تایپ می کنند، اما تأثیر عمیق ساکس بر زندگی آقای لانگلوا ایمانش را به او بازگردانده است.
آقای لانگلوا درآمد ثابتی دارد. اموال محاسبه شده بیمار، به جهت اینکه واجد شرایط «المنت کر» شود، نباید بیشتر از ۲هزار دلار باشد. «المنت کر» برنامه ای غیرانتفاعی برای میانسالان است که ساکس را برای آقای لانگلوا به ارمغان آورده است. تعداد چنین برنامه هایی درحال افزایش است و فقط هم مختص سالمندان نیستند.
نمایشگرها کارها را ارزان تر می کنند. هزینه های هر جایی که با نمایشگر سازگار شود (کلاس درس، بیمارستان، هواپیما، رستوران) کم می شود و هر فعالیتی که بر نمایشگر رخ دهد، ارزان تر می شود. بافت زندگی، یعنی تجربه ملموس، در حال تبدیل شدن به صفحه ای مسطح است، اما ثروتمندان اینطور زندگی نمی کنند. ثروتمندان از نمایشگرها می ترسند. می خواهند که کودکانشان با قطعات خانه سازی بازی کنند و مدارس خصوصی بدون تکنولوژی در حال رواج یافتن است. کار انسان ها گران تر شده است و ثروتمندان می خواهند و می توانند دستمزد آنها را بپردازند. تعامل انسانی متظاهرانه - زندگی بدون تلفن همراه در طول یک روز، کنارگذاشتن شبکه های اجتماعی و پاسخ ندادن به ایمیل- نشان تشخص شده است. همه این ها به واقعیت جدید و غریبی منجر شده: رابطه انسانی به کالایی لوکس تبدیل گشته است.
نمایشگرها، به همان اندازه که در زندگی فقرا نمودار می شوند، از زندگی ثروتمندان حذف می شوند. هر چه ثروتمندتر باشید، بیشتر خرج می کنید تا از نمایشگرها دور باشید.
میلتون پیدرازا، مدیر ارشد انستیتوی لوکس، می گوید: «اکنون شاهد لوکس شدن رابطه انسانی هستیم.»
طبق پژوهش شرکت او، پیش بینی می شود که هزینه بیشتری نه صرف خرید کالا بلکه صرف تجربیاتی مثل سفرهای تفریحی و غذاخوردن شود و پیدرازا این مسئله را واکنشی مستقیم به گسترش استفاده از نمایشگرها می داند. پیدرازا می گوید: «رابطه انسانی رفتارها و عواطف مثبت را برمی انگیزد، کافی است به لذت ماساژ فکر کنید. امروزه آموزش و پرورش، فروشگاه های محصولات سلامتی، همه به دنبال انسانی کردن تجربیاتند.» او می گوید: «اکنون انسان بسیار مهمست.»
لذت انقلاب اینترنت، دست کم در شروع در ماهیت دموکراتیکش بود. چه فقیر باشید چه غنی، فیسبوک همان فیسبوک است. جی میل همان جی میل است و رایگان هم است، اما این مسئله تبدیل به بازار انبوه فروشی شده و تا حدی ناخوشایند. تحقیقات حاکی از آنست زمانی که در این پلت فرم ها صرف می شود، پلت فرم هایی که حمایت مالی شان به عهده تبلیغات است، مضر است. کم کم این زمان ها به نظر بی کلاس می رسند.
ثروتمندان می توانند با پرداختن هزینه از فروش داده ها و توجهشان به شکل محصول، جلوگیری نمایند. فقرا و طبقه متوسط چنین امکانات مالی ای ندارند که بتوانند از فروش داده ها و توجهشان جلوگیری نمایند.
کمپانی های تکنولوژی سخت تلاش می کنند تا مدارس دولتی را وادار کنند از برنامه هایی استفاده کنند که مدارس را ملزم می کنند برای هر دانش آموز یک لپ تاپ داشته باشند و استدلال می کنند که این برنامه ها کودکان را برای آینده مبتنی بر نمایشگرشان بهتر آماده می کنند، اما کسانی که آینده مبتنی بر نمایشگر را می سازند بچه هایشان را طبق این ایده بزرگ نمی کنند. در صورتیکه کودکان ثروتمند زمان کمتری را پشت نمایشگرها می گذرانند، این زمان برای کودکان فقیر بیشتر است. اینکه فردی چقدر در ایجاد روابط انسانی راحت است، می تواند به وجه تمایز جدید طبقات تبدیل گردد.
تعدادی روانشناس و عصب شناس میان کارکنان کمپانی های بزرگ تکنولوژی هستند که کارشان جذب کردن چشم و ذهن به نمایشگر در کمترین زمان ممکن و برای طولانی ترین زمان امکان دارد، بدین سبب رابطه انسانی کمیاب است.
شری ترکل، استاد مطالعات اجتماعی علم و تکنولوژی در انستیتو تکنولوژی ماساچوست، می گوید: «گیر کار اینجاست، برخلاف دیگر محصولات لوکس، همه افراد این را نمی خواهند.» خانم ترکل می گوید: «آن ها به سمت چیزی که می شناسند، به سمت نمایشگر می گریزند، مثل گریختن به سمت فست فود است.»
کنارگذاشتن فست فود زمانی که تنها رستوران شهر فست فود دارد، دشوارتر است. جداشدن از نمایشگرها هم برای فقرا و اعضای طبقه متوسط دشوارتر است. حتی اگر فردی مصمم باشد به اینترنت متصل نباشد، این کار غالباً ناممکن است.
این واقعیت هم هست که در فرهنگ انزوای بیش از پیش ما که خیلی از مکان های گردهمایی سنتی و ساختارهای اجتماعی ناپدید شده اند، نمایشگرها خلأ پراهمیتی را پر می کنند.
کلی روساریو، متخصص کاردرمانی که مرتب شرکت کنندگان برنامه آواتار «المنت کر» را زیر نظر دارد، می گوید: خیلی از افرادی را که عضو این برنامه شده اند، اطرافیانشان تنها گذاشته اند یا از ابتدا هیچ گاه اجتماعی نداشته اند و آنها به این دلیلهای منزوی شده اند. او می گوید: جوامع فقیر، بیش از همه، شاهد از بین رفتن بافت اجتماعی شان هستند.
تکنولوژی ساکس، گربه «کر. کوچ» که مراقب آقای لانگلوا در لوئل است، نسبتاً ساده است: تبلت سامسونگ گلکسی ای که لنز فیش آی بسیار واید به جلویش الصاق شده. هیچ کدام از کاربران آواتارها در امریکا نیستند؛ بیشترشان در فیلیپین و امریکای لاتین زندگی می کنند.
به لوئل بازگردیم. ساکس به خواب رفته، به این معنا است که چشم هایش بسته است و مرکز فرمان در جای دیگری در جهان به سالمندان دیگر و مکالمات دیگر مشغول می باشد. همسر آقای لانگلوا هم حیوان خانگی دیجیتال می خواهد و دوستان آقای لانگلوا هم همچنین، اما ساکس متعلق به خود آقای لانگلواست. او به سر گربه روی نمایشگر ضربه می زند تا بیدارش کند.
نقل و تلخیص از: وب سایت ترجمان / نوشته: نلی بولز / ترجمه‌ی: الهام آقاباباگلی / مرجع: نیویورک تایمز
منبع: كارا پیام
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب